Acaba bayramda dahi olsa, bir parça et yiyebilecek miyiz diye düşünen aileler var. Hayatında etin tadını bilmeyen ama bir ekmeği bulsa mutluluktan uçacak olan insanlar var. Küçücük, bir odalı evde on kişi yaşayanlar var. Ama biz kocaman evde bunalıyoruz, streslere giriyoruz. Sürekli en ufak şeyden şikayet ediyoruz. O küçücük evde yaşayanlar bile bizim kadar hayata isyan etmiyor.
Aman bu eşyanın modası geçti, (daha eskimemiş) yenisini almak istiyorum diye eşiyle kavga eden bayanlar var. O senin beğenmediğin eşyayı bulmak için gece gündüz sokaklarda çöp toplayanlar var.
Kurban bayramında kapımızı çalıp et veren olacak mı diye dört gözle bekleyen masum çocuklar var.
Mesela ben ilkokula başlamadan önce babamın şimdiki durumu yoktu. Fazla et alamazdık. Kurban bayramını et yeme bayramı olarak görürdüm. Midem adeta bayram ederdi. Annemle babam sırf biz daha çok yiyelim diye sofradan erken kalkardı. Şimdi ise bazen tabağımdaki eti bitiremiyorum, o günlerimi unutuyorum! Ama o zamanlar çok mutluyduk onu hatırlıyorum. Çok şükür annem ve babam hayattalar ve her zaman uzakta da olsalar seslerini duyabiliyorum.
Annesi babası olmayan çocuklar, bir su getireni dahi olmayan yaşlılar var.
Düşünün kimsesiz bir çocuk, bayramda elini öpeceği annesi babası yok. Ama biz bunları düşünmüyoruz.
Ne yapıyoruz; hayatta olan anne ve babamızın yanına gitmeyi ellerini öpmeyi bırak, telefonla arayıp bayramını kutlamayı bile çok görüyoruz. Oysa, anne baba sevgisi, ne kadar önemli bir bilebilsek. En azından ben kendi adıma içimde haykıran yakarışların dışa vurmasıyla yazıyorum bunları. Mazur görün ne olur. Annemiz babamız kim için çalışıyor. Geceleri hasta olduğunda başında sabaha kadar kim bekliyor? Sabah okula gitmen için erkenden kalkıp seni kim hazırlıyor. Sıcacık kahvaltı eşliğinde. Sonra okuldan eve gelince sıcacık sevdiğin yemekleri tam gelme saatinde kim pişiriyor... Seni karşılıksız kim seviyor...
Bu bayramda yaşlı yakınlarımızı unutmayalım. Önce en yakınımızdakilere iyilik yapalım. Çünkü bizde Allah ömür verirse yaşlanacağız. Bu gençliğimiz kalacak mı zannediyorsunuz?
Hayatta mutlu olmanın yolu, bizim mutluluğumuzun başkalarının mutsuzluluğu olmamasıdır.
Bol bol şükredelim, dua edelim. Hep daha fazlasını istemek yerine, elimizdekilerin kıymetini bilelim. İşte mutluluk bu, işte bayram bu...
BİRAZ OLSUN KENDİMİ SORGULADIM ve YİNE ŞÜKRETMEM GEREKTİĞİNİN ALTINI ÇİZDİM. ŞU AN Kİ MUTLULUĞUMUZUN KIYMETİNİ BİLENLERDEN OLALIM İNŞALLAH...
0 yorum:
Yorum Gönder