 |
İlkokula kadar böyle bahçede oynamalarla geçti hayatım. Anneme çok düşkün bir çocuktum ama şimdiki çocuklar gibi annemle vakit geçiremiyordum.Sizlere hem bir öğretmen olarak, hemde çocukluğunda anne sevgisini doya doya yaşayamamış biri olarak tavsiyem:
Çocuklarınızla doya doya vakit geçirin. Onların anne sevgisine çok ihtiyacı var. Belkide annem le vakit geçiremediğim için; Çocuk Gelişim' ci olmuşumdur. O yüzdendir, bir çocuk gördüğümde hassas davranmam.
İnsan çocukken ne yaşadıysa onun etkisi yıllar geçsede gitmiyor içinden.
Ben ablam ve abim köyde ilkokula başladıklarında, onlar okula gidince onları hep bahçe kapısının önünde beklerdim.
Onlar olmayınca zaman geçmezdi hiç.
Öğlen yemeğine gelirlerdi köydeki çocuklar. Bahçenin arka kapısı vardı genelde orda beklerdim gelmelerini. Annem bazen tarla da olduğu için onların yemeğini sabahtan hazırlar öyle giderdi tarlaya. Babannem de ne kadar yapabildiyse artık işte. Anne gibi kimse olamaz ki. Anne sevgisi ve anne şefkatinin yerini hiç bir şey dolduramaz...
Sonra ailem bizim ilçede daha iyi eğitim alacağımızı düşünerek, bizi şehre okumaya gönderdiler. Babannemle kalmamız içinde ev tuttular.
Ben anneme çok düşkün olduğum için sadece hafta içi de olsa annemden ayrı kalma duygusu üzmüştü beni. Ama kardeşlerimle beraber olacağım için de mutluydu bir yanım...
Tatilin bitmesine az kaldıkça içim "cız" ediyordu. Anneme sarılıyordum her fırsatta...
DEVAMI GELECEK---
0 yorum:
Yorum Gönder