BİZ DERTLİ ŞARKILAR DİNLEYİP HÜZÜNLENİRKEN, AÇLIKTAN AĞLAYAN ÇOCUKLARI DÜŞÜNMÜYORUZ |
Esime ve bana olmayan kiyafetleri gectigimiz gunlerde katlayip kiler' e koydum. Çünkü çöpe
atilmayacak kadar yeniydiler. Allahim burada tanidigim kimsede yok. Ben bunlari ne yaparim diye düşünüp duruyordum. Gerçekten çok ihtiyacı olan birilerini tanısam da onlara versem diye içimden geçiriyordum.
Bugün kapi caldi ve esim kapiyi acti?
- Bizim eskilerimiz var mi? Dedi.
- Bende neden ne oldu ki, kim geldi dedim?
- Ve kapiya yoneldim?
- Kapida cok zayif 10 yaslarinda bir erkek cocugu "eskileriniz var mi?abla. "
Diyince kendi insanligimdan utanarak! Gozyaslarimin akmaması için beklemesini rica ettim:( ....
Odaya gidip kendime gelmeye çalıştım bir an için. Çünkü ona acır gözlerle bakmamalıydım. Onu utandırmamalıydım :(
Asıl acınacak biri varsa o kişi bizdik. Çünkü çevremizde o kadar bakıma muhtaç aç insan var ki :(
Çok şükür ki Rabbim benim sesimi duydu ve kapımıza kadar o çocuğu gönderip, yardım etmemizi ve sevap almamızı istedi....
Konuya döneyim....
Poşetteki giysileri verdim. Ve haftaya Cumartesi yine gel canım dedim. Çünkü ne yapacağımı bilemedim çocuğu öye karşımda görünce. İçimden en azından 1 hafta onun için ve ailesi için neler yapabiliriz diye düşünürüz dedim. Annesinin babasının işini sordum. Babası inşaatta çalışıyormuş. Annesi ise ev hanımı. Şu an gözyaşlarımı tutmasam sabaha kadar akarlar...
Onu öyle görünce kapıda zayıf, güçsüz ve çaresiz....
Ne kadar duyarsızız dedim, kendime kızdım durdum!
LÜTFEN HER GÜN ÇEVREMİZDE YARDIMA MUHTAÇ İNSAN VARMI DİYE GÖZÜMÜZÜ KULAĞIMIZI AÇALIM ...
0 yorum:
Yorum Gönder